Çocuk Yanlarımız

Salıncak

Ağaca asılmış güzel bir salıncak duruyordu nehrin kenarında, ondaki güzelliği görünce çocukken yaptığım minderden salıncaklar geldi aklıma.Çocukluk ne güzel şeydi; insanın ömrüne bahşedilmiş yitik bir cennetti. Özgürlüğün ana vatanıydı… Bir salıncağa binince kuşlar gibiyim uçuyorum diye sevinirdik, öyle masum ve tertemiz duygulara sahiptik. Bir ağaç yerimiz yurdumuz, bir salıncak bineğimiz oluyordu ve yetiyordu bize. Büyüyünce değişti bir şeyler neden bilmiyorum ama içimizdeki çocuk çok yalnız kaldı onu biz mi derinlere hapsettik yoksa çevremizdeki insanlar mı böyle olmasını istedi, şimdi ne zaman bir ağaca tırmanmak bir salıncağa binip sallanmak istesek “çocuk musun sen” gibi bir cümleyle tenkit ediliyoruz…

Kim ne derse diyin ruhunuzdaki çocuk yanlarınızı öldürmeyin özgürce yaşanacak çok güzel bir dünya var onu erkenden terk etmeyin.