Doğadaki Yalnızlık

Bir Yalnız Ağaç

Bazen güç ve umut en yalnız olduğunuz zamanlar da ortaya çıkar.

Doğa ve insan arasında ki benzerlikten bir tanesi de budur. Bazı zamanlar dünyanın kalabalığı değil de insanın yalnızlığında dimdik duruşu umut olur, hayret verir çevresindekilere. İşte tıpkı bu ağaç gibi. Ne doğanın ne de bizim yapımızda pes etmek denen bir şey yok. Toprağız biz, toprak! Yeri geldiğinde kaya gibi sert, can yakan, yeri geldiğinde pamuk gibi yumuşak kendisine sunulanı içine çeken toprak… Bir sabır gösterisi, azamet timsali. Tüm zorluklara, rüzgarlara, fırtınaya göğüs geren bir ağaç olmalı insan hayatta. Problemler kaya gibi yıkılsada bu ağaç gibi azimle ve tüm ihtişamıyla ayakta durmalı. Kaya değil, ağaç olmalı. Yeri gelip gölge olmalı, yeri gelip fırtına çıkarmalı… Ama yıkılmamalı.