Sükunet Çiçekleri

Değsin Kalbimiz Doğaya

Sükunet tene işlemedikçe huzur bir gölgedir. İnsan ne kadar saklanırsa onu ezen karmaşaya o kadar ait kalır yalnızlığa.
Ancak değmeli bulutlar, ruhları başka gözlere. Değmeli ki bir değirmen alıp öğütsün onları, katsın doğaya. Yalnızlık şehre ait kalsın. İnsan, doğayı kalbinde yaşatsın.
Değmeli toprak, ondan yaratılan bedene. Her hücresini tanımalı insanın. İnsan yeniden duymalı, esasında ait olduğu kalbin atışını. Duymalı ki sağır kalmasın dünyaya, sağır kalmasın rüzgarın şarkısına.
Değmeli çiçekler, ruhundan yalnızlığı silip atabileceği insana.
Değmeli ki sükunet çiçekleri işlesin yalnız ruhlara.