Temmuz Hüznü

Hayat

Kalbim eziliyor, gün ışığının çığlığının altında.

Bulutlar birer birer kayıp giderken gözlerim ekinlere takılıyor.

Sessizce topraktan kopan huzur, gelip etrafımda dolanıyor ve bir sessizlik….

Bana hayatı hatırlatıyor. Gün ürkek ürkek çekiliyor, ağaçlar ise mevsimi baharın son demleri sanıp, sıkı sıkı sarılıyor yapraklarına.

Ekinler ise toplanıp kışı hazırlıyor topraklara.

Doğa diyorum… Dört mevsimi, ölüm-hayat gibi hissettiriyor insana. Hissedilmeyen şey nasıl hissettir-ilsin? Doğa dahi olsa hissediyor demek nefes alan varlığını. Bilerek inatla direniyor rüzgarlarını yüzüne savuran sona ve sonuna kadar açıyor kanatlarını onu kuşatan hayata.